W kościołach Wschodu właśnie tak przedstawia się Zmartwychwstanie. Zejście do otchłani jest istotą Zbawienia, które dokonało się przez śmierć na krzyżu. Mówimy : .”..i zstąpił do piekieł...”Te słowa "do piekieł" nie oznaczają ani czyśćca, ani miejsca potępienia, czyli piekła, lecz otchłanie Ojców, czyli to miejsce, gdzie dusze ludzkie oczekiwały obiecanego i upragnionego odkupienia.

..Przeznaczeniem Jezusa, jak wszystkich innych ludzi, była Otchłań, dokąd Zły bez najmniejszych wahań Go sprowadził. Upojony zwycięstwem, nie zorientował się, że nie może Go tam zatrzymać – Jezus był bowiem bez grzechu i nie było Jego winy na zwoju.

Zły nie posiadał nad Nim władzy. Gdy Jezus zstąpił do Otchłani, obezwładnił Złego, zabrał zwój z zapisanymi winami ludzi, wyważył wrota Otchłani i wyszedł, wyprowadzając z sobą Adama, Ewę i wielu, którzy mimo pobytu w Otchłani nie utracili do końca nadziei.

Kiedy na skutek protestów Oskarżyciela Ojciec zapytał: Co czynisz Synu? Oni są winni!, Jezus pokazał zwój, przebity bok i powiedział: Nabyłem ów zwój i zapisane w nim winy za cenę mojej krwi. Oskarżyciel nie ma dowodów – nie ma dowodów na to, by tych ludzi trzymać w Otchłani. Ojcze, przebacz im w Moje Imię. Ojciec nie był w stanie oprzeć się takiej cenie. Wybaczył. Dzięki Jezusowi ludzie odzyskali drogę do Boga, a Otchłań straciła nad nimi moc...(M. Bielawski, Blask ikon, Kraków 2005)

W ten sposób starotestamentowi dostąpili zbawienia. Od tego momentu bramą do zbawienia jest Chrzest Święty.

Postać Chrystusa na ikonie jest gwałtowna, lekka i dynamiczna – bije od Niej nieziemska siła, jest otoczony aureolą- niebieska mandrola symbolizuje chwałę i przestrzeń nie z tego świata. Syn Boży niweczy i niszczy otchłań. Na dwie połówki rozpadły się wrota, zepsuły się i otworzyły zamki - wszystkie te odłamki są wyliczone na ikonie.

Przedstawiono tu od razu trzy przestrzenie: przestrzeń "nie z tego świata", przestrzeń otchłani i przestrzeń ziemską, w której znajdują się już ludzie wyprowadzeni przez Chrystusa z piekła. Oprócz Adama i Ewy widzimy tu króla Dawida i króla Salomona w ich królewskich szatach i koronach, jest Jan Poprzednik, są prorocy, a także tłum innych ludzi.

I nad wszystkim niepodzielnie panuje Chrystus. Zejście do piekła kończy Jego odkupieńczą misję. Przez Swoje dobrowolne cierpienie i śmierć męczeńską na krzyżu Syn Boży odkupił grzech pierworodny prarodziców i zdjął go z ich potomków. On wyprowadził ludzi z piekła. Radujmy się!

Czy rzeczywiście radujemy się, czy widać i słychać tę radość w kościele?

-Ja mam wątpliwości. Chociażby ta pieśń wielkanocna, która powinna wyrażać radość, zanućmy ja sobie:

„ Wesoły nam dzień dziś nastał,
Którego z nas każdy żądał.
Tego dnia Chrystus zmartwychwstał.
Allleluja, alleluja”

- Czy jest to wesoła pieśń, radosna nuta?- Z racji tekstu, tak, zgoda. Ale wszystko psuje melodia i sposób śpiewania. Nie, to nie jest radosna nuta! To smętna melodia nadająca się raczej do Drogi Krzyżowej.

Nie znam żadnej pieśni wielkanocnej śpiewanej w naszych kościołach z żarem i radością, a szkoda. Nawet ta moja ulubiona, na melodię The Doors „My Wild Love” (http://www.youtube.com/watch?v=I0KY3NMCpuQ ) śpiewana jest przez ministrantów jakby bez życia, bez iskry bożej, i z przytłumionym rytmem :

„Dziś zmartwychwstał Chrystus
Pan nasz i nadzieja
A miejscem spotkania
Będzie Galileja”
- I jeszcze ta „galileja”!...

Jakim jesteśmy narodem? Czy na co dzień potrafimy żyć radością, czy raczej cierpieniem?

Nauczmy się cieszyć ze Zmartwychwstania!